การเช่าทรัพย์สินในทางกฎหมาย คือ สัญญาซึ่งบุคคลหนึ่งเรียกว่า “ผู้ให้ทรัพย์” ตกลงให้บุคคลหนึ่งที่เรียกว่า “ผู้เช่า” ให้ใช้หรือได้รับประโยชน์ในทรัพย์สินอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งมีระยะเวลาอันจำกัด และผู้เช่าตกลงจะให้ค่าเช่าเพื่อการนั้น ทั้งนี้ สัญญาเช่าทรัพย์ ไม่ได้หมายถึง สัญญาเช่าทรัพย์ สำหรับวัตถุที่มีรูปร่าง เช่น หนังสือ หรือ รถยนต์ เท่านั้น แต่รวมถึงทรัพย์ที่ไม่เป็นวัตถุไม่มีรูปร่าง เช่น ลิขสิทธิ์ หรือสิทธิในเครื่องหมายการค้าด้วย

สัญญาเช่าทรัพย์

1. สัญญาเช่าทรัพย์เป็นสัญญาต่างตอบแทน : เป็นสัญญาที่ผู้เช่าและผู้ให้เช่าต่างมีหนี้ที่จะต้องชำระตอบแทนซึ่งกันและกัน โดยทางผู้ให้เช่ามีหน้าส่งมอบทรัพย์สินที่ให้เช่าแก่ผู้เช่าใช้ และผู้เช่ามีหน้าที่จะต้องชำระค่าเช่า เป็นการตอบแทน 2. สัญญาที่มิได้มุ่งหมายจะโอนกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สิน : เป็นสัญญาที่ไม่ได้มีการโอนกรรมสิทธิ์ทรัพย์สิน แต่เป็นการโอนสิทธิ์ในทรัพย์สินไปยังผู้เช่าตามวัตถุประสงค์ของสัญญานั้น ซึ่งผู้เช่าสามารถใช้งานหรือได้รับประโยชน์จากทรัพย์สินที่เช่า ชั่วคราวตามระยะเวลาที่สัญญากำหนด และเมื่อสัญญาเช่าระงับลง ผู้เช่าจะต้องส่งทรัพย์สินที่เช่าคืนแก่ผู้ให้เช่า 3. สัญญามีวัตถุเป็นทรัพย์สิน : หมายความว่า สิ่งที่จะนำมาให้เช่ากันได้นั้น จะต้องเป็นทรัพย์สิน กล่าวคือวัตถุที่ให้เช่าอาจจะเป็นอสังหาริมทรัพย์ สังหาริมทรัพย์ หรือทรัพย์ที่ไม่มีรูปร่าง เช่น ทรัพย์สินทางปัญญา ตลอดจนสิทธิต่าง ๆ ที่มีราคาและอาจถือได้ เช่น สิทธิในสัมปทาน 4. สัญญาเช่าทรัพย์เป็นสัญญาที่มีข้อตกลงชั่วระยะเวลาอันจำกัด : เป็นสัญญาที่มีการกำหนดระยะเวลาการเช่าที่แน่นอน ถึงแม้ว่าจะเป็นสัญญาเช่า ที่ไม่ได้กำหนดระยะเวลาการเช่าไว้ก็ตาม 5. เป็นสัญญาที่ถือคุณสมบัติของผู้เช่าเป็นสำคัญ : สิทธิของผู้เช่าที่จะได้ใช้หรือได้รับประโยชน์จากทรัพย์สินที่เช่า เป็นสิทธิเฉพาะตัวของผู้เช่าเท่านั้น จะโอนกันไม่ได้ ฉะนั้น เมื่อผู้เช่าตาย สัญญาเช่าระงับลง ไม่ตกทอดไปยังทายาท